Niewydolność oddechowa u osób starszych jest powszechna i często spowodowana przewlekłymi schorzeniami. Starsi pacjenci mają zwykle spłaszczoną przeponę, co powoduje zmniejszenie mechanicznego działania mięśni wdechowych. Osłabienie tych mięśni zwiększa gromadzenie się śluzu w płucach, co dodatkowo utrudnia oddychanie. Symptomy niewydolności oddechowej u osób starszych mogą być też związane z ostrymi chorobami, takimi jak grypa czy zapalenie płuc.
Hipoksemiczna niewydolność oddechowa
Pierwszy wyraźny rodzaj hipoksemicznej niewydolności oddechowej został zidentyfikowany w latach 60. ubiegłego wieku, głównie przez klinicystów wojskowych w szpitalach chirurgicznych w Wietnamie. Termin “zespół zaburzeń oddychania u dorosłych” został później użyty przez cywilnych klinicystów po tym, jak uznano, że stan ten dotyczy osób w każdym wieku. Częstość występowania skorygowana względem wieku wynosiła 86 na 100 000 osobo-lat, a stosunek tętniczego napięcia tlenowego do tlenu wdechowego wynosił 64.
W tym badaniu badani zostali podzieleni na grupy wiekowe na podstawie ich BMI i wskaźnika masy ciała. Inne zmienne obejmowały stan funkcjonalny i choroby. Starsi pacjenci byli również częściej hospitalizowani z powodu nagłego wypadku oddechowego, pomimo niższego wskaźnika śmiertelności na OIT i w szpitalu. Nie było jednak znaczącej różnicy we wskaźnikach śmiertelności między grupami wiekowymi. W związku z tym u tych pacjentów mogła wystąpić tendencyjność wyboru.
Wskaźnik przeżycia pacjentów z ARDS w szpitalu był znacząco niższy niż w przypadku młodszych pacjentów. Starsi pacjenci mieli niższą punktację SOFA i PIP. Inne czynniki, które zwiększały ryzyko zgonu w szpitalu, to wiek, funkcje narządów i choroby płuc. W tym badaniu pacjenci z łagodnym ARDS mieli mniejsze szanse na przeżycie niż młodsi pacjenci, a punktacja APACHE II i SOFA była związana ze śmiertelnością.
Pomimo wysokiej śmiertelności, czas pobytu na oddziale intensywnej terapii i całkowity czas pobytu w szpitalu starszych pacjentów z ARF nie był znacząco dłuższy niż w innych grupach. Śmierć starszych pacjentów z ARF była najczęściej związana z oporną na leczenie hipoksemią i niewydolnością wielonarządową, nie było też znaczącej różnicy w długości ich pobytu. Należy jednak pamiętać, że nie ma jednoznacznej definicji ARF.
Pierwszym krokiem w rozpoznaniu ARF jest zdiagnozowanie jej przyczyny. W tym badaniu diagnoza ARF została postawiona przez niezależnych starszych ekspertów – pulmonologa, kardiologa i internistę ogólnego. Do podjęcia ostatecznej decyzji wykorzystano wyniki badań laboratoryjnych, zdjęcia rentgenowskie klatki piersiowej oraz pełną dokumentację medyczną. U trzeciego pacjenta ostateczna diagnoza została postawiona na podstawie konsensusu dwóch niezależnych starszych ekspertów. Główne proponowane ostateczne rozpoznania to: ostry obrzęk płuc (ACE), choroba sercowo-naczyniowa, zapalenie płuc (LHF) i kardiogenny obrzęk płuc/zatorowość płucna.
Wskaźnik przeżycia starszych pacjentów z ARDS zależy od obecności chorób współistniejących. Wskaźniki CCI, CEF i choroby współistniejące mają zasadnicze znaczenie dla przewidywania przeżycia. ARDS jest postępującym stanem wymagającym pilnej uwagi. Jeśli nie jest leczony, śmierć może nastąpić już po czterech dniach. Stan ten może wymagać dożywotniego wspomagania tlenem. Jeśli ARDS zostanie zdiagnozowany u osób starszych, wczesne leczenie jest kluczem do przeżycia.
Częstość występowania
Chociaż częstość występowania niewydolności oddechowej wśród osób starszych wzrasta, przyczyny tej zmiany są niepewne. Stan ten wiąże się z dużym zużyciem zasobów, znaczną śmiertelnością i koniecznością stosowania wentylacji mechanicznej, która jest droga, pracochłonna i ma ograniczone zastosowanie. Osoby, które przeżyły niewydolność oddechową, są również narażone na znaczną zachorowalność, co sprawia, że jest to poważne obciążenie dla systemu zdrowia publicznego. Aby lepiej zrozumieć jej zasięg i przebieg, konieczna jest podłużna epidemiologia.
Autorzy badania ocenili częstość występowania niewydolności oddechowej w starszej kohorcie pacjentów z przewlekłą chorobą płuc. Uczestnicy zostali podzieleni na trzy grupy wiekowe, w oparciu o tercyle wiekowe całej kohorty. W najczęstszej grupie wiekowej kohorty te obejmowały pacjentów w wieku od 18 do 54 lat, w wieku 55-67 lat i powyżej 67 lat. Autorzy analizy przyjrzeli się związkom między wiekiem a ryzykiem zgonu i długością pobytu w szpitalu, a także rodzajem i ciężkością choroby.
Najczęstsze objawy płucne w populacji osób starszych to duszność, kaszel i zmniejszona tolerancja wysiłku. Objawy te mogą wynikać z różnych schorzeń i są trudne do zróżnicowania. Starsi pacjenci powinni przechodzić szeroką diagnostykę różnicową, aby zmniejszyć ryzyko śmiertelnej choroby. Na szczęście pojawiają się nowe spojrzenia na przyczyny leżące u podstaw niewydolności mięśni oddechowych. To badanie pokazuje też nowe spojrzenie na potrzeby żywieniowe osób starszych.
Chociaż związek między wiekiem a wynikami leczenia u krytycznie chorych pacjentów jest znany od dawna, związane z wiekiem różnice w ogólnoustrojowej odpowiedzi gospodarza mogą być potencjalnym celem terapeutycznym. Co więcej, starzenie się wiąże się z większą śmiertelnością u osób starszych, co jest związane z wyższym wskaźnikiem niewydolności płuc. W związku z tym możemy wykorzystać te informacje do opracowania nowych strategii terapeutycznych dla osób starszych. Wyniki naszego badania pokazują, że niewydolność oddechowa u starszych pacjentów jest bardziej powszechna niż myśleliśmy.
Badana próba była stosunkowo niewielka, liczyła 818 pacjentów z ARDS. Spośród nich dwóch pacjentów było w wieku poniżej 18 lat, 92 miało pobraną próbkę krwi, a 96 pacjentów nie udało się zidentyfikować. Niemniej jednak 618 osób zostało poddanych analizie, by uzyskać pełne dane. Starsi pacjenci często mają niewyjaśnione zmiany stanu psychicznego i mogą mieć inne choroby.
Osoby starsze są częstymi użytkownikami oddziałów intensywnej terapii i szpitali. W 2011 roku 48% pacjentów przyjętych na oddziały intensywnej terapii było w wieku powyżej 65 lat, a 38% tych, którzy nie ukończyli 65 roku życia, było w wieku powyżej 65 lat. Częstość występowania niewydolności oddechowej rośnie wykładniczo wraz z wiekiem. W grupie wiekowej 65-84 lata częstość występowania ARF jest dwa razy większa niż w grupie wiekowej 55-64 lata.
Leczenie
Choć przewlekłe choroby oskrzelowo-płucne są główną przyczyną zgonów, to choroby układu oddechowego również mogą się do nich przyczyniać. Niewydolność oddechowa u osób starszych może być wywołana przez kilka czynników, w tym osłabienie mięśni i spłaszczenie przepony. Pogarszający się stan płuc może też powodować nadmierne gromadzenie się śluzu, co może dodatkowo utrudniać próby oddychania. Ostra niewydolność oddechowa często występuje u osób starszych z powodu innych schorzeń, takich jak grypa czy zapalenie płuc.
ARDS charakteryzuje się niskim utlenowaniem krwi tętniczej (PaO2) i podwyższonym poziomem CO2. Niektóre czynniki ryzyka wystąpienia niewydolności typu I to domieszka żylna, słabe uzębienie, upośledzona funkcja limfocytów T i niskie stężenie tlenu we krwi. Zaburzenia wrażliwości ośrodków oddechowych mogą opóźnić rozpoznanie ARF. Gazometria krwi tętniczej może być wskazana, gdy zaburzenia oddychania przechodzą w rozproszone rzężenia i objawy konsolidacji.
W leczeniu niewydolności oddechowej u osób starszych zaleca się różne rodzaje opieki medycznej. Leki takie jak morfina, koncentratory tlenu i sprzęt ochrony osobistej są podawane pacjentom, by zmniejszyć głód powietrza i utrzymać wysoki poziom jakości życia. Te zabiegi medyczne nie są jednak pozbawione ryzyka i powinny być stosowane tylko wtedy, gdy są wskazane. Chociaż liczba osób starszych umierających z powodu niewydolności oddechowej rośnie, obciążenie lekarzy hospicjów będzie nadal duże.
Jeśli u ciebie lub kogoś bliskiego zdiagnozowano niewydolność oddechową, ważne jest, by natychmiast szukać pomocy medycznej. Jak w przypadku każdego schorzenia, należy ustalić przyczynę choroby. Leczenie niewydolności oddechowej u osób starszych może się różnić w zależności od przyczyny. Specjalista ustali przyczynę choroby i zaleci odpowiedni sposób leczenia. Chociaż nie ma jednego konkretnego sposobu leczenia tego stanu, objawy niewydolności oddechowej powinny być ściśle monitorowane.
Chociaż większość pacjentów z ostrą niewydolnością oddechową wraca do zdrowia przy odpowiednim wsparciu, rokowania w przypadkach przewlekłych są nadal złe. Nieinwazyjna wentylacja mechaniczna znacznie zwiększyła szanse na przeżycie. Ponadto po postawieniu diagnozy mogą być zalecane różne rodzaje terapii. Mogą być również przepisane leki zapobiegające grypie. Starszy pacjent może potrzebować stałej opieki medycznej, na przykład tlenoterapii. Opieka ta może wymagać pobytu w szpitalu.
ARDS to poważna choroba, która może prowadzić do śmierci. Zaczyna się w płucach i może dotyczyć obu płuc. Uszkodzone pęcherzyki płucne tracą swoją zdolność do natleniania krwi, wypełniania się płynem i usuwania dwutlenku węgla. Pacjenci z ostrą niewydolnością oddechową cierpią na poważne zaburzenia oddychania, a poziom tlenu we krwi tętniczej jest obniżony. Dodatkowo spada poziom tlenu w organizmie pacjenta. Leczenie ARDS zależy jednak od przyczyny, która leży u jego podłoża.
Podobne Tematy:
- Woda w płucach u starszej osoby – przyczyny i leczenie
- Złamanie kości łonowej u starszej osoby
- Co na anemię u starszej osoby
- Niski poziom sodu u starszej osoby – co oznacza, jak leczyć?
