Wyniki ostatniego badania dotyczącego częstości występowania złamań tylnego pierścienia miednicy sugerują, że wyniki MRI są zgodne z tym stanem. Ten artykuł przedstawia oznaki i objawy złamań miednicy, dostępne sposoby leczenia oraz częstotliwość występowania tego schorzenia. W artykule omówiono również przyczyny i możliwości leczenia złamań kości łonowych. Ważne jest, by pamiętać, że złamania kości łonowej mogą być łagodne lub w bardziej zaawansowanych stadiach.
Wyniki badania MRI dotyczącego złamań tylnego pierścienia miednicy
Nowe badanie MRI przeprowadzone wśród starszych osób pokazuje, że prawie połowa osób, które mają złamania tylnego pierścienia miednicy, cierpi również na złamania pierścienia przedniego. Ten rodzaj złamania miednicy jest trudny do wykrycia na standardowych zdjęciach rentgenowskich i często pozostaje nieleczony. Badanie opublikowane w American Journal of Physical Medicine and Rehabilitation wykazało, że do dokładnej diagnozy złamań pierścienia miednicy konieczna jest tomografia komputerowa. Naukowcy przebadali 70 starszych pacjentów i odkryli, że około 54% z nich miało złamanie tylnego pierścienia miednicy.
Badanie to wykazało, że osteoporoza, utrata tkanek więzadłowych i zwiększona degeneracja kości przyczyniają się do powstawania złamań kruchych w pierścieniu miednicy. Co więcej, zwiększone kostnienie struktur więzadłowych skutkuje innym wzorcem przenoszenia naprężeń w obrębie pierścienia miednicy. Na przykład upadek na bok może doprowadzić do poziomo przebiegającego złamania górnej gałęzi kości łonowej i kompresyjnego złamania bocznej powierzchni kości krzyżowej. Autorzy doszli do wniosku, że jednolity wzór degeneracji kości w tylnym pierścieniu miednicy może być jedną z przyczyn różnej morfologii złamań u osób starszych.
Chociaż izolowane urazy przedniego pierścienia miednicy mogą nie uzasadniać leczenia operacyjnego, jest ono kluczowe dla bezpieczeństwa i niezależności pacjenta. Skutki złamań pierścienia miednicy mogą być różne: od lekkiego dyskomfortu i ograniczonej mobilności do trwałego unieruchomienia i zwiększonej śmiertelności. Odpowiednia analgezja jest niezbędna do zniesienia bólu i zapewnienia mobilności pacjentom geriatrycznym. Lekarz musi sprawować staranny nadzór, aby zapewnić bezpieczeństwo i prawidłowy wynik leczenia pacjenta.
Objawy złamania miednicy
Symptomy złamania miednicy mogą wahać się od silnego bólu do niemożności chodzenia. Mniejsze złamania mogą mieć mniej objawów, takich jak ból w dolnej części pleców. Ból, który odczuwasz, może być spowodowany innymi urazami w miednicy, takimi jak uraz panewki stawu biodrowego. Jeśli podejrzewasz u siebie złamanie miednicy, jak najszybciej udaj się do lekarza. Wizyta na pogotowiu jest konieczna, bo złamanie może być niebezpieczne.
W zależności od ciężkości złamania, przez pewien czas możesz być zmuszony do poruszania się za pomocą wózka inwalidzkiego lub kul. Mogą też zostać ci przepisane leki, które uśmierzą ból i zapobiegną zakrzepom krwi. W zależności od stopnia zaawansowania złamania możliwa jest również operacja. Ogólnie rzecz biorąc, pełne wyleczenie złamania miednicy zajmuje od trzech do sześciu miesięcy. Jednak przez pierwsze kilka tygodni po operacji możesz potrzebować pomocy przy chodzeniu lub laski.
Złamania miednicy mogą powodować uszkodzenie nerwów, trudności w chodzeniu i ból. W niektórych przypadkach mogą mieć wpływ na jelita, pęcherz lub narządy płciowe. Tomografia komputerowa może pomóc twojemu lekarzowi określić dokładny wzór złamania i zaplanować operację przedoperacyjną. Możesz również skorzystać z rezonansu magnetycznego, aby zdiagnozować złamania niewydolności u osób starszych. Twój lekarz może leczyć złamanie miednicy operacyjnie lub nieoperacyjnie, w zależności od stopnia zaawansowania.
Jest bardziej prawdopodobne, że złamania miednicy u osób starszych są spowodowane urazami o niskiej energii. Jednak niektóre starsze osoby mogą doznać wysokoenergetycznych złamań miednicy. Pomimo niskoenergetycznego urazu większość starszych pacjentów wraca do stanu sprawności sprzed urazu. Podobnie jak w przypadku innych rodzajów złamań, złamania kości łonowych różnią się od ich młodszych odpowiedników. Dlatego, jeśli podejrzewasz złamanie kości łonowych u osoby starszej, natychmiast udaj się do lekarza.
Opcje leczenia
Nieoperacyjne leczenie jest zwykle opcją w przypadku stabilnych złamań miednicy, izolowanych złamań kości krzyżowej lub kości łonowej oraz niektórych złamań skrzydła kości biodrowej i złamań awulsyjnych. Niektóre opcje leczenia nieoperacyjnego obejmują środki przeciwbólowe i znieczulenie miejscowe, podczas gdy inne wymagają operacji. Leczenie nieoperacyjne jest również skuteczne w przypadku niektórych rodzajów złamań niewydolności u osób starszych. Pacjenci powinni być ściśle monitorowani i poddawani regularnym badaniom kontrolnym. Nieprzestrzeganie zaleceń lekarskich może opóźnić proces gojenia, a pacjent może w przyszłości wymagać operacji.
Złamania kości łonowej typu B u osób starszych są mniej powszechne niż złamania typu A lub B. Ogólnie rzecz biorąc, są one spowodowane urazem o niskiej energii, takim jak upadek z wysokości stojącej. Częstość występowania złamań pierścienia miednicy u osób starszych waha się od 20 do 37 na 100,000 przypadków rocznie. U osób w wieku powyżej 65 lat wskaźnik ten wzrasta do 92/100 000 rocznie. Co więcej, złamania pierścienia łonowego są często związane z osteoporozą, której częstość wzrasta wraz z wiekiem. Zmiany demograficzne w społeczeństwie również przyczyniają się do wzrostu liczby tego typu urazów.
Złamania awulsyjne miednicy, jak to opisane powyżej, powstają, gdy ścięgno mięśnia zostaje oderwane od kości miednicy. Występują w przedniej lub dolnej części kości biodrowej. Kość może nadal być zdolna do chodzenia. Złamania awulsyjne nie powinny być jednak leczone, chyba że odczuwasz silny ból i jesteś unieruchomiony. Złamania powinny być ocenione przez lekarza specjalistę, by uzyskać jak najlepsze wyniki.
Na ogół pacjent może chodzić, gdy ustąpi opuchlizna. Opcją może być też fizykoterapia. W większości przypadków złamanie może się zagoić bez użycia zewnętrznego aparatu unieruchamiającego. Jednak jeśli nie jest ono odpowiednio leczone, proces powrotu do zdrowia może trwać nawet do trzech miesięcy. Większość pacjentów, którzy doznali złamania kości łonowej, nie wymaga operacji ani żadnych innych inwazyjnych zabiegów. Celem fizykoterapii jest ograniczenie uszkodzeń kości i pomoc w jej gojeniu.
Częstość występowania
Częstość występowania złamań kości łonowej w populacji ogólnej wynosi 6,9 na 100 000 osobo-lat. Złamanie kości łonowej było jednak znacznie częstsze u starszych pacjentów, zwłaszcza u kobiet. Wynika to z faktu, że kobiety są znacznie starsze niż mężczyźni. Ponadto liczba pacjentów ze złamaniami kości łonowej była również wyższa niż w populacji ogólnej. Co więcej, u około jednej czwartej pacjentów ze złamaniem kości łonowej stwierdzono demencję.
Częstość występowania złamań miednicy u osób starszych wzrosła dramatycznie w latach 1970-1997 i spodziewano się, że wzrośnie w następnej dekadzie. Autorzy badania przeprowadzili ankietę epidemiologiczną wśród 86 565 pacjentów i stwierdzili, że złamania kości łonowej były częstsze u kobiet. Najczęstszymi mechanizmami urazów były wypadki samochodowe i upadki o niskiej energii. Nie znaleziono jednak spójnego związku między osteoporozą a złamaniami kości łonowych ani ostatecznej przyczyny.
Pomimo wyników tego badania należy wziąć pod uwagę kilka jego ograniczeń. Po pierwsze, trudno było określić ogólną częstość występowania złamań kości łonowej w populacji ogólnej. Co więcej, badanie nie obejmowało grupy kontrolnej, która mogłaby określić wpływ różnych czynników ryzyka. Sugeruje to, że potrzebne jest prospektywne badanie kohortowe tego typu złamań. Co więcej, autorzy stwierdzili, że pacjenci, którzy przebywają w szpitalu przez dłuższy czas, powinni być poddawani raczej operacyjnej stabilizacji niż leczeniu nieoperacyjnemu. W ten sposób leczenie operacyjne zmniejsza częstość występowania powikłań związanych z długotrwałym leżeniem w łóżku. Badanie sugeruje również, że lepiej jest brać pod uwagę ryzyko związane z ograniczaniem mobilności niż jej zwiększaniem.
Naukowcy ze Szpitala Miejskiego w Nottingham w Wielkiej Brytanii wykorzystali bazę danych z rejestrów klinicznych, aby zidentyfikować wszystkich pacjentów ze złamaniem kości łonowej. Dokumentacja każdego pacjenta została przeanalizowana przez przeszkolonego badacza. Dane obejmowały ogólną charakterystykę, czynniki ryzyka związane z upadkami, przyjmowane leki, mobilność oraz wyniki złamania. Radiogramy miednicy były również oceniane przez radiologa doświadczonego w złamaniach miednicy, a wskaźniki Singha były stosowane w celu zmniejszenia stronniczości.
Powikłania
Złamanie kości łonowej może prowadzić do wielu różnych powikłań, a jednym z najczęstszych jest złamanie awulsyjne, które powstaje, gdy mięsień nagle się skurczy. Ten rodzaj złamania zwykle zdarza się w okolicy podstawy pośladków. Ból spowodowany złamaniem miednicy jest często znaczny i może utrudniać chodzenie. Aby złagodzić ból, pacjent często próbuje zginać kolano lub biodro podczas chodzenia.
Chociaż częstość występowania złamań miednicy wśród osób starszych nie jest duża, wiele czynników może prowadzić do powikłań. Na przykład w badaniu przeprowadzonym na 181 pacjentach, złamanie powodujące niewydolność miednicy doprowadziło do 23% śmiertelności w ciągu jednego roku. Wskaźnik ten nie różnił się między złamaniami wysokoenergetycznymi i niskoenergetycznymi ani między złamaniami o różnym stopniu przemieszczenia.
Oprócz bólu związanego ze złamaniem, pacjenci powinni przechodzić badania krwi, aby monitorować ogólny stan zdrowia i gęstość kości. Badania krwi można też wykonać, by ustalić, czy mają osteoporozę. Badania krwi mogą też pomóc określić, jak dużo krwi traci pacjent i czy ma jakieś inne problemy. Jeśli złamanie jest stabilne, pacjent może być w stanie chodzić bez pomocy. Niektóre złamania wymagają jednak interwencji chirurgicznej.
Niektórzy pacjenci mogą potrzebować interwencji chirurgicznej, by ustabilizować kość łonową. Otwarta redukcja jest jedną z metod, która wykorzystuje nacięcie do manipulowania złamaniem. Z drugiej strony, zamknięta redukcja nie wymaga nacięcia. Dodatkową opcją leczenia jest unieruchomienie, które utrzymuje kość we właściwej pozycji podczas gojenia. Do unieruchomienia kości łonowej używa się metalowych urządzeń, takich jak szpilki, śruby i płytki.
Podobne Tematy:
- Złamanie przezkrętarzowe kości udowej u starszej osoby
- Złamania biodra u seniorów – objawy, leczenie i rehabilitacja
- Złamanie kości biodrowej u osób starszych – objawy, leczenie i rehabilitacja
- Złamanie biodra u osób starszych – jak leczyć i zadbać o rehabilitację
